- VERSURA
- VERSURAapud Tertullian. de Pallio, c. 2. Denique, si quid mare diluit, caelum texit --- gladius detotondit, alias Versura compensati redit: est τὸ ἀντιςτρέφον vel ἡ ἀντιςτροφὴ, ut Graeci Calculones vocant, sic appellantes id, quod summae alicui deest, et quod ad eam integrandam debet suppleri. Quâ ratione eleganter, si quid ex generis humani summa bellis deminutum ac delibatum est, id alias versurâ compensati redire repen sarique, ἀντιςτρέφγεν ac redintegrati dixit. Alias versura, usura ac foenus est, is videl. mutuae sumendae pecuniae modus, cum aes alienum prius contractum novô aere alienô dissolvitur, in Glossar. Servii δανείου δάνειον, quod qui facerent, versurâ solvere vel versuram facere dicebantur. Sic in Attico Corn. Nepos de Fulvia Antonii, c. 9. Quin etiam, ait, cum illa fundum secundâ fortunâ emisset in diem neque post calamitatem versuram facere potuisset, ille se interposuit. Imo versura simpliciter Latinis δάνειον, idemque plane cum mutuo, quod est ἀμοιβή i. e. versura. Nam qui mutuam pecuniam accipit, eam accipit ut reddat, et sic versuram, h. e. ἀμοιβην` facit. Ipsum quin etiam verbum ex Graeco Siculo venit μοῖτον, quod ἀμοιβην` notat etc. Vide Salmas. ad Tertulliani locum, cui adde Iac. Cuiacium, Observat. et Simeon. Bosium, in l. 5. ad Attic. Epist. 21. uti de versuris fluviorum supra passim, in vocibus Brachium, Crinis, Ramus, alibi.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.